பொறியி(யலி)ல் சிக்கிய மா(ணவ)ன்

 இதை உள்ளிட்டுக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் நான் முன்னாள் மாணவன் ஆகிவிட்டிருக்கிறேன்-”ஈ.சீ.ஈ 2012 பாஸ்டு அவுட்”. நான்கு வருட பொறியியல் படிப்பின் இறுதியில் எழுதப்படும் இக்கட்டுரையில் “கல்லூரி-கண்ணீர்-நட்பு-புனிதம்-பிரிவு” என்று நான் பிக்காலித்தனமாக எழுதப்போவதாக யாரேனும் எதிர்பார்ப்பீர்களேயானால், இரண்டொரு கிளிசரினை விழுங்கிவிட்டு ஏதாவது ரியாலிட்டி-ஷோவை பார்த்தபடி பிழியப்பிழிய அழுதுகொள்ளுங்கள். நான் அவன் இல்லை. அடுத்தடுத்த பத்திகளில் வரும் நிகழ்வுகள் யாவும் இதைப் படித்துக்கொண்டிருக்கும் உங்கள் வாழ்விலும் ஏற்பட்டிருக்கலாம். இது ‘ஷேர்-ஆட்டோ’பிக்சன் எனும் வகையின் பாற்பட்டது. உலக அளவில் இம்முறையில் ஒருவர்தான் எழுதுகிறார். அந்த 'ஒருவர்' நான்தான் என்பதைக்கூட, நானே என் வாயால்  சொல்லவேண்டியிருப்பதுதான்  கொடும்  தமிழ்ச்சூழலின் அவலநிலை.

     

இன்றிலிருந்து சுமார் நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன் ‘எலக்ட்ரானிக்ஸே என் உயிர்மூச்சு’ முழக்கமிட்டுக்கொண்டு, நெஞ்சம் நிறைந்த கனவுகளுடன், “வக்காளி!அடிச்சு தொவைச்சிடணும்ல” -என்றவாறுதான் இந்த மாய எதார்த்த உலகிற்குள் நுழைந்தேன்

“இஞ்சினியரிங்” எனப்படும் பொறியியலின் பொறியில் சிக்கிய மாணவன் முதன்முதலில் எதிர்பார்த்து ஏமாறுவது ஆசிரியர்களிடம்தான். கந்துவட்டி கணக்கு எழுதப்படும் ஒரு பிரம்மாண்டமான பேரேடு போன்ற நோட்டை எடுத்துக்கொண்டு முதல்நாள் வகுப்பறை செல்வான் நம் ‘பொ.சி.மா’. அவன் அறியாத ஓர் உண்மை அங்கு உண்டு. அறிவுப் பசியில் நோட்ஸ் எடுக்க ஓடோடி வந்த மாணாக்கர்களை ஏமாற்றி, இருக்கும் ஐந்து பாடங்களையும் கற்பிக்காமல் தவிர்க்க ஐந்நூறு காவாளித்தனங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன என்பதுதான் அது. அசைன்மெண்ட், செமினார், செல்ஃப்-ஸ்டடி, கேஸ்-ஸ்டடி(இது வேற கேஸ்) என பல்வகை முறைமைகள், எடுத்துச்சென்ற நோட்டை நிரந்தரமான வெள்ளைத்தாள்களாகவே வைத்திருக்கும். அப்படியே பாடம் எடுத்தாலும் அவை யாவும் சப்-டைட்டில் இல்லாத சைனாப்படங்கள் போலத்தான்-“வசனமே புரியாது”

இருந்தும் மனத்தை தேற்றிக்கொண்டு, தானே படித்துக்கொள்ள ஓரிரு தலையணைப் புத்தகங்களை எடுத்து வருவான் ‘பொ.சி.மா’. அதை எழுதிய வெளிநாட்டு நிபுணரின்(Foreign Author) பெயர் படித்தாலே வாய் சுளுக்கிக்கொள்ளும். உள்ளடக்கம் பற்றி சொல்லவே தேவையில்லை. தமிழ் அகராதி இன்றி ஓரணுவும் அசையாது. இந்த லட்சணத்தில் வாரமிரு தேர்வுகளும் இலவச இணைப்பாக ஆய்வகக்கூத்துகளும் வேறு. இவை யாவும் சேர்ந்து நம் பொ.சி.மா-வை அகோரிபாபாவாக ஆக்கியிருக்கும். யாருடைய குரல்வளையைக் கடிக்கலாம் என தேடிக்கொண்டிருக்கும்போதுதான் “லோக்கலாதர்” என்ற மீட்பர் அறிமுகமாவார்.

  

இந்த லோக்கல் ஆதர்(Local Author) என்பவர் இப்படி ‘கல்விமுறையால் கைவிடப்பட்ட’ மாணவர்களை நம்பியே குடிசைத்தொழில் செய்பவர். எப்படிப்பட்ட புத்தகம் ஆயினும் கடின வார்த்தைகளை நீக்கிவிட்டு மிச்சமிருப்பவைகளை பட்லர் இங்கிலீஷில் எழுதிவிட்டால் தீர்ந்தது விஷயம். குரோன் ஹேக்கிங்க்ஸ், குமாரசாமியாக உருமாற்றம் பெற்றுவிடுவார். அதை உருப்போட்டு விடைத்தாளில் வாந்தியெடுத்துவிட வேண்டியதுதான். தேர்ச்சியடைந்து விடலாம். சரி!பாடத்தின் சாரம் பு .ரி .யு .மா? .. மூச். புரிவதற்கும் தேர்வதற்கும் யாதொரு தொடர்பும் இல்லை

  

இயல்பிலேயே வீரியமிக்கதோர் அமிலத்தை நீரூற்றி கரைசலாக்குவதுபோல், நம் நாட்டு கல்விமுறையும் அது தரும் ஆயாசமும் மாணவனின் தன்முனைப்பை நீர்த்துப்போகச்செய்கின்றன. தேர்வுகளை நினைத்து நித்தமும் நடுங்கிக்கொண்டிருந்த நம் பொ.சி.மா, நாளடைவில் “மச்சான் நாளைக்கு என்ன சப்ஜெக்டுடா?” என கேட்கும் நிலைக்கு ‘உயர்வான்’. இருக்கவே இருக்கிறார் நம்  குடிசைத்தொழில் குமாரசாமி. ஒருகட்டத்தில் சுய உந்துதல்கள் அனைத்தும் வடிந்து, பணம் கொடுத்துச்சேர்த்த பெற்றோர் ஆசைக்காக மட்டுமே படிப்பை முடிக்கவேண்டியிருக்கும். கல்லூரி தருகின்ற தொடர்ச்சியான அயர்ச்சியாலோ என்னவோ இலக்கியப் பரிச்சயமும் உன்னத சினிமா அறிமுகமும் ஏதுமற்ற ஓர் இளம் தலைமுறை உருவாகிக் கொண்டிருக்கிறது.

  

இதற்கிடையில் நம் பொ.சி.மா-விடம் எஞ்சியுள்ள கொஞ்ச நஞ்ச தன்னம்பிக்கையையும் குழி தோண்டிப் புதைக்க காதலின் தீபம் ஒன்று ஏற்றப்படும். செந்தமிழ்நாட்டில் ‘பொறியியல் மாணவிகள்’ எனுமோர் இனமுண்டு. தனியே அவர்க்கோர் குணமும் உண்டு. இன்றைய கல்லூரிகளில், எஸ்.ஏ.சி பட கதாநாயகிகளை விட கொடூரமாக கற்பழிக்கப்படும் வார்த்தை “காதல்” ஆகத்தான் இருக்கும். அதைப்பற்றி அதீத நுட்பம் ஏதுமின்றி எழுதினாலும் அநாயசமாக ஆறாயிரம் பக்கம் தொடும். தமிழகத்தின் அடுத்த மூன்று தலைமுறைகளுக்கும் ஒரே ஒரு ஜெயமோகன் போதுமானவர் என்பதாலும், போட்டியாக ‘குண்டுபுக்கு’ போட்டு அவர் குடி கெடுக்கும் உத்தேசம் எனக்கில்லை என்பதனாலும் இந்த தலைப்பை சாய்ஸில் விட்டுவிடுகிறேன்.

      

இறுதியாண்டுக்கு அடியெடுத்து வைக்கும்போது நம் பொ.சி.மா-வை “கேம்பஸ் இண்டர்வியூ தயாராக்கம்” எனும் அச்சுறுத்தல் தாக்கும். ஒரே வாரத்தில் பிள்ளை பெற்றுக்கொள்ள முயல்வது போல், ஆங்கிலம் கற்றுக்கொள்ள நாளிதழ்களையும், பேரகராதிகளையும் வாசிக்கும்படி பணிப்பர். ஆனால் ஆங்கில நாளிதழ் காட்டும் பல்மொழி நடிகைகளின் பல்வகைப்பட்ட ‘உள்ளாடை’களை அறிந்துகொண்டதுதான் ஒரே பயனாக இருக்கும். தனித்துவத்தை வளர்த்துக்கொள்ளாத நம் பொ.சி.மா, இறுதியாக மாநாட்டுக்கு ஆள்பிடிக்க வரும் மென்பொருள் மந்தை ஒன்றுக்கு வேலை கேட்டுச் செல்வான். அங்கு வீற்றிருக்கும் ‘முன்னாள் பொ.சி.மா’ ஒருவனால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டும் விடுவான்.

  

இருத்தல் காரணங்களுக்காக மட்டுமே, மென்பொருள் அல்லாத துறையினன் அதில் வேலை செய்வதைப் போன்ற துரதிர்ஷ்டம் எதுவுமில்லை.குளத்தில் எறிந்த கல்லைப் போல், நம் கனவுகளும்  மனத்தின் அடியாழத்தில் சென்று நிசப்தத்தில் மூழ்கிக் கிடக்கும். அது உருவாக்கும் சிற்றலைகளை தலை சாய்ந்த ஒரு வறட்சியான புன்னகையுடன் எதிர்கொள்ளவேண்டியுள்ளது. (அடச்சே. . இப்படியெல்லாம் எழுதினால் பிரசுரிக்கமாட்டேன் என்று குணா எச்சரித்திருக்கிறார்.அப்ரோட்டாக நிறுத்திவிடுகிறேன்)

     இவ்வாறாக பொறியியல் படிப்பு முடித்து, ஞானம் ‘பார்த்த’ நித்தியைப் போல்.. மன்னிக்கவும் ஞானம் பெற்ற புத்தனைப் போல் உருமாறியிருக்கும் என் எதிரில் இன்று பவ்யமாக நின்றுகொண்டிருக்கிறான் "இவன்". அடுத்த மாதம் பொறியியல் சேரப்போகிறானாம். மின்னணுவியல்(ஈ.சி.ஈதான்) என்றால் பேரார்வமாம். ஆலோசனை கேட்கிறான். இவனுக்கு வயது குறைந்த அக்கா ஒருத்தியோ, வயதுக்கு வந்த தங்கை ஒருத்தியோ இருக்கலாம் என்ற நப்பாசையிலான என் கூற்று பின்வருமாறு அமைகிறது- “95 பர்சண்ட் எடுத்து கோர் ப்ளேஸ்மெண்ட் ஆகணும். இல்லாட்டி நீ எஞ்சினியரிங் படிக்கறதே வேஸ்ட்டு. பாடத்தை புரிஞ்சு படிக்கணும். எப்பேர்ப்பட்ட சந்தேகமா இருந்தாலும் என்னைக் கேளு.”

பின்குறிப்பு: இந்தக் கண்றாவி.. மன்னிக்கவும். இந்தக் கட்டுரை இந்த அளவிலேயே நிறைவுறுகிறது. என் மேதைமைதனை விதந்தோதியபடி சென்றுகொண்டிருந்த அந்த ‘வருங்கால பொ.சி.மா’ மீது, ”பாவம் யார் பெத்த புள்ளையோ” எனும் மெல்லிய பரிதாபம் என்னுள் விகசித்துக்கொண்டிருந்ததை நான் இங்கு எழுதப்போவதே இல்லை.! 

அளவிலா எரிச்சலுடன்,
வினோத் @puthagappuzhu